"Nasze Puzzle"

Nadchodzi ten moment, gdy dziecko z bliska idzie w świat. Nie ma określonego czasu, w którym dziecko na pewno jest gotowe, aby stać się przedszkolakiem. Zależy to od rozwoju i potrzeb indywidualnych dziecka – za każdym razem ta gotowość powinna być oceniana przez rodzica i pedagoga.

Przedszkolakiem może zostać dziecko najwcześniej w wieku 2,5 roku, najczęściej jednak są to dzieci w wieku 3-6 lat. Zgodnie z art. 31 ustawy “Prawo oświatowe” wychowanie przedszkolne obejmuje dzieci od początku roku szkolnego w roku kalendarzowym, w którym dziecko kończy 3 lata, do końca roku szkolnego w roku kalendarzowym, w którym dziecko kończy 7 lat. Wychowanie przedszkolne jest realizowane w przedszkolach, oddziałach przedszkolnych w szkołach podstawowych oraz w innych formach wychowania przedszkolnego (ust. 1). Jedynie w szczególnych przypadkach przyjęte może zostać dziecko, które ukończyło 2,5 roku (ust. 3). Dziecko uzyskuje prawo do korzystania z wychowania przedszkolnego z początkiem roku szkolnego w roku kalendarzowym, w którym kończy 3 lata (ust. 7).

Samodzielność: Przygotowując dziecko do przedszkola warto je wspierać w nauce samoobsługi: jedzenia (trafienia widelcem do buzi, nie posługiwania się nożem i widelcem), ubierania się z lekką pomocą wychowawcy, mycia rąk czy zębów. Doskonale wiemy, że dzieci świetnie się tego też uczą przez obserwację innych samodzielnych dzieci, ale jednak warto próbować i tworzyć ku temu podwaliny, aby w przedszkolu było to doskonalenie, a nie nauka od podstaw. Nie wymagamy, aby dziecko, które nie jest na to gotowe, było odpieluchowane, bo musi iść do przedszkola. Najczęściej takie działania kończą się również problemami w przyszłości (m.in. zaparcia). Akceptujemy stosowanie pieluszek wielorazowych.

Gotowość psychiczna i emocjonalna: Każde dziecko rozwija się w swoim tempie: zarówno w kwestiach zdolności fizycznej, jak i nazywania emocji, empatii, radzenia sobie ze stresem, komunikowania się z otoczeniem. O ile w pierwszym roku życia są dość klarowne widełki w jakim wieku niemowlę nabywa określone umiejętości, to rozwój dziecka zdecydowanie wybiega poza standardowe ramy. Dlatego nie ma jednoznacznie wieku, w którym dziecko może/powinno iść do przedszkola. Gotowość psychiczna i emocjonalna dziecka to przede wszystkim adaptacja do pozostania na kilka godzin pod opieką innej osoby niż najbliższa rodzina (tu ważny jest proces wspierany przez rodziców) i chęć przebywania w grupie dzieci. Warto skupić się na potrzebach i umiejętnościach swojego dziecka i zastanowić się, czy potrafi rozstać się z domem, czy mogą być jakieś wyzwania, w których można szczególnie dziecko wesprzeć; czy dziecko potrafi się na dłużej skoncentrować na jednej czynności. Wspierać i obeserwować – nie naciskać.

Komunikatywność: Dobrze, aby dziecko potrafiło porozumieć się z dorosłymi i innymi dziećmi. Ćwiczyć i rozwijać tą umiejętność będzie naturalnie w przedszkolu poprzez interakcje. Jednak ważne jest, aby dziecko potrafiło opiekunowi zakomunikować swoje potrzeby oraz zrozumieć podstawowe komunikaty. Związane jest to oczywiście z codziennym funkcjonowaniem w przedszkolu, czyli nie tylko edukacją, ale także posiłkami, korzystaniem z toalety, czy bezpiecznymi wspólnymi wyjściami. Oczywiśnie nie jest tu mowa o wypowiedziach całymi zdaniami – proste “am”, czy “pupa” w wiadomych sytuacjach w zupełności wystarczą. Reszty będziemy uczuć się razem.

Karmienie piersią: Rozpoczęcie przygody z przedszkolem (żłobkiem także) to nie powód do zakończenia karmienia piersią. Mama jak najbardziej może kontynuować karmienie naturalne karmiąc nawet tuż przed zostawieniem dziecka w placówce i zaraz przy popołudniowym spotkaniu. Karmienie piersią powinno trwać tak długo jak mama i/lub dziecko tego chcą. Jeśli mama decyduje się zakończyć karmienie, warto to zrobić przed lub po adaptacji dziecka w przedszkolu. Samo rozpoczęcie uczęszczania do placówki to dla dziecka zawsze duża zmiana i nie warto łączyć jej z stresem odstawienia od piersi. Ponadto, pierwsze miesiące w żłobku i przedszkolu to zawsze czas testowania dziecka odporności, a odstawienie (nawet stopniowe) wiąże się z chwilowym jej spadkiem.

W procesie adaptacji należy uważnie obserwować dziecko nie tylko w placówce, ale także w domu. I dać dziecku czas, nie naciskać, nie przyspieszać. Są dzieci, które już 3 dnia mówią rodzicom “papa” i zostają z pedagogami na kilka godzin, a są takie, które każdego dnia będą stopniowo wydłużać czas pobytu w placówce. Ważne jest wspieranie tego procesu i podążanie za gotowością dziecka. Żadna ze stron nie chciałaby, aby pobyt dziecka w placówce wiązał się z długotrwałym płaczem i lękiem. Poczucie bezpieczeństwa jest kluczowym elementem pozwalającym na naukę.